دیروز بعد از ماه ها به خانه آمدم،
راستش دلم برای خانه مان لک زده بود؛
زنگ زدم، درب را باز کرد، مطمئنم پدرم بود، آخر مادرم همیشه اول کیه می‌گوید ، نمیدانم شاید میخواهد با وجود آنکه میداند چه کسی پشت در است، باز هم صدای پسرش را بشنود،
مادر است دیگر...
کوله پر از خاطره ام روی دوشم بود، به زور دار و ندارم را حمل میکردم، راستش خودمم برای خودم سنگینی میکردم، چه برسد به کوله ام
نگاهم به درختمان افتاد، ما قدیم تر ها سه درخت داشتیم ، من زیاد یادم نیست، همان اوایل خشک شدند، الان فقط درخت سیبمان مانده،
دیدم کلی شکوفه زده، یاد چند سال پیش افتادم،
ظهر بود، هوا ، هوای عید، هوا زار میزد که چند روز دیگر عید است، دوربینی داشتم، از این سر دستی ها، شروع کردم به عکس گرفتن، یک زنبور روی شکوفه درختمان نشسته بود، سوژه خوبی بود!
عکس گرفتن هایم که تمام شد، کاپیشنم را پوشیدم، رفتم تا سر کوچه، دم عید که میشود سر کوچه ما کنار همان سوپری، پاتوق این بچه های ماهی فروش میشود، سه تا ماهی خریدم، یکی چون به قول خودشان سه بال بود از همه گران تر بود، ۳ هزارتومن بود، بقیه هزار تومن.
چه ذوقی داشتم،
آمدم و رها کردمشان در تنگی کوچک، روی اوپن آشپزخانه، کنار همان اینه مینا کاری شده که مادرم از اصفهان خریده بود
دیروز اما که خانه امدم، دیگر زنبوری روی شکوفه ها نبود
دیگر دوربینم هم گمشده بود
خبری از ماهی و شمعدان نبود،
دیگر هوا اصلا زار نمی‌زد که چند روز دیگر عید است
دیگر حتی خانه مادربزرگ هم راهمان نمی‌دادند...
آن آیینه هم شکسته بود
از پیامک های تبریک عید هم خبری نبود
همه راجب یک ویروس تازه ظهور کرده حرف میزدند
شور دیدن فامیل، دیگر مفهومی نداشت
دیگر حتی مادر هم کیه نمی‌گفت!
او هم مثل پدرم درب را باز می‌کرد
خانه دیگر روح نداشت، شور نداشت...
دیگر خواهرم، پیک عید ندارد، گوشی مادرم دستش است، با همان مشق هایش را مینویسد
هیچ، هیچ، هیچ.
حال من پر از هیچ است!...
